Po wiekach niewoli, głodu, wojen, biedy, chorób i zaniedbywania, Afryka nadal stoi naznaczona krwią lecz nieugięta. Przyjdzie czas, gdy świat zatrzyma się na tyle, by poprosić: „Afryko, naucz jak się modlić”.
Pomóż nam rozpoznawać Mungu yupo – Bóg jest tutaj – tak jak Ty to czynisz w każdej chwili codziennego życia:
w poszukiwaniu pożywienia
w zbieraniu zboża
w czerpaniu wody
w dzieleniu się posiłkiem
w przyjmowaniu gościa
w przekazywaniu naszym dzieciom
mądrości naszych matek
i dróg naszych ojców
i rad naszych proszków
O Afryko!
Bóg jakoś zapomniał wygnać cię z raju,
Może dlatego, pośród cierpienia płynącego z tysięcy krzyży
i dolin zatopionych we łzach, ty nadal się uśmiechasz
i śpiewasz.
I wierzysz.
My misjonarze, myśleliśmy
że przybyliśmy dzielić się naszą wiarą
nie wiedząc, że przez cały ten czas
Ty przygarniałaś nas jako swoich
i zdobywałaś nasze serca
chrztem swego pragnienia.
Ty, która idziesz drogą krzyża
na każdym kroku i którą dobrze znasz
prawdę o naszym ostatecznym ukrzyżowaniu,
ogłoś nam dziś
dobrą nowinę o zbawieniu:
z grobowca naszych dobrych intencji
powstaje nowa nadzieja.
Wiersz – medytacja, Ojciec Joseph Veneroso, M.M., Afryka, marzec 1999
Dodaj komentarz