s. Cecylia Bachalska

Czym jest Afryka dla Sióstr Misjonarek NMP Królowej Afryki?

Czym charakteryzuje się życie zakonne i misyjne w waszym zgromadzeniu?

Wspólnoty nasze są międzynarodowe od samego początku naszego istnienia. Mam doświadczenie życia we wspólnocie, gdzie jest 5 sióstr z trzech rożnych kontynentów i 5 rożnych krajów. To jest nasze bogactwo. Żyjąc pod jednym dachem pomimo tego, że pochodzimy z różnych krajów, mamy różne kolory skóry, różne doświadczenia, różne języki, świadczymy że to Chrystus nas wybrał i powołał do tego zgromadzenia i misji.
Ludzie patrzą na nas i widzą, że to Chrystus jest tym, który nas łączy.

W głębi mojego serca czuję się zaproszona do pracy na tym kontynencie i chyba Pan

Bóg wie dlaczego, ja nie mogę na to pytanie odpowiedzieć. W Centrum Formacji Misyjnej koledzy i koleżanki śmiali się ze mnie, że jadę do Afryki, oni jechali na inne kontynenty. Ja jednak czułam w głębi mojego serca, że do tego kontynentu wzywa mnie Pan Bóg. Za naszym Założycielem mogę powiedzieć: „W Afryce pokochałam wszystko, wschody i zachody słońca, zieleń traw, zapach ziemi, najwyższy szczyt Kilimandżaro a nade wszystko, tamtych ludzi. Którzy są prości w sposobie życia, a w ich sercach drzemie ogromny entuzjazm.„

Proszę powiedzieć o doświadczeniu swojej pracy.

W Tanzanii pracowałam 12 lat, najpierw na południu i potem na północy kraju. Tanzania jest to pierwszy kraj do którego wyjechałam w 1986 r. Kraj trzy razy większy od Polski, zamieszkiwany przez około 40 mln ludzi, gdzie językiem urzędowym jest j. angielski i j. swahili. W Tanzanii pracowałam jako pielęgniarka. Dużo uczyłam się od tamtych ludzi i bardzo mile wspominam pracę w tym kraju. Czułam się tam zawsze jak u siebie. Na mojej osobie zdanie z Ewangelii, ktokolwiek opuści Ojca, matkę swoją stokroć więcej otrzyma – sprawdziło się w stu procentach. W latach 2004-2007 byłam w Kenii, a następnie zostałam posłana do Polski. Przed dwoma tygodniami wróciłam z ukochanej Afryki, co uważam za wielki dar.

W jakim celu siostra pojechała do Kenii?

Zgromadzenie nasze zorganizowało spotkanie dla sióstr formatorek. W czasie tego spotkania omawiałyśmy ważne elementy związane z formacją przyszłych sióstr misjonarek takie jak: tożsamość, poczucie przynależności, poznanie siebie, bliższe i dalsze przygotowanie do pracy misyjnej. Wspólnie szukałyśmy sposobów jak lepiej pomóc młodym kobietom w pełnym rozwoju jako osoby, aby jak najpełniej mogły potem wypełnić swoje powołanie zakonne i misyjne.

Siostro, w powołaniu zakonnym nie możemy zapomnieć podstawowego aspektu osobistej relacji miłości do Chrystusa i w Nim realizacji swojego powołania jako kobiety. W jaki sposób w praktyce, kobieta we wspólnocie zakonnej misyjnej realizuje to podstawowe powołanie do macierzyństwa i służby rodzinie?

„Jesteśmy zjednoczone przez Jezusa Chrystusa z wielu narodów, posłane jako wspólnota aby wypełnić misję powierzoną Zgromadzeniu przez Kościół? Konst. Nr 54. Wszystko skierowane jest w kierunku misji. W naszym zgromadzeniu każda siostra pracuje w Afryce w swoim zawodzie lub w zawodzie zdobytym później z uwagi na potrzeby tamtego
Kościoła. Nasza praca, służba chorym, opuszczonym, praca katechetyczna i duszpasterska, wychowawcza i społeczna daje nam możliwość w pełni realizacji siebie jako siostra, matka, kobieta, przyjaciel. Pracujemy z ludźmi z marginesu społecznego. Oni mają ogromną potrzebę miłości, akceptacji i bycia zauważonym. Tutaj mamy ogromne pole do realizacji naszego macierzyństwa, do dawania siebie drugim. Na przykład siostra pracująca z dziećmi w slumsach; w sposób szczególny zajmie się ona sierotami czy dziećmi opuszczonymi. Tutaj w szczególny sposób przez służbę tym dzieciom, zrealizuje ona powołanie do macierzyństwa i do służby rodzinie.

Czy i w jaki sposób formacja zakonna pomaga w rozwoju i realizacji swojej kobiecości?

Czy i w jaki sposób?

Z zawodu jestem pielęgniarką i na misjach realizowałam siebie jako pielęgniarka. Zawsze byłam blisko człowieka chorego. W szpitalu na oddziale mamy niesamowite możliwości realizowanie siebie i naszego macierzyństwa. Służąc ludziom chorym, opiekując sie chorymi, służymy życiu. Zawsze chodzi nam o obronę życia, walczymy zawsze o życie. Kiedy patrzyłam na dziecko w ciężkim stanie przywiezione do szpitala, które po otrzymaniu pomocy medycznej zaczynało wracać do życia, była to dla mnie ogromna radość, poczucie spełnienia. Kiedy patrzyłam na kobiety wykorzystywane przez mężczyzn i mogłam pomóc im walczyć o ich godność, była to także wielka radość dla mnie. Widziałam jak stawały na własne nogi, świadome własnej godności i wartości. Czyż to nie jest macierzyństwo?

Jakich wskazówek udzieliłaby siostra dziewczętom pragnącym zostać misjonarkami?

Każda z nas, Sióstr Misjonarek, jest zwykłą kobietą, taką kobietą była Maryja z Nazaretu. Jesteśmy zwykłymi kobietami, które Pan Bóg wybrał i powołał do pracy w Afryce. Dziewczyno, nie bój się zostawić wszystkiego, nie martw się na zapas, zaufaj Temu, który Cię powołuje i daj się Mu poprowadzić.

Wróciła siostra z krótkiego pobytu w Kenii jakie zmiany zastała siostra od czasu wyjazdu przed dwoma laty?

Droga z lotniska do Nairobi obecnie jest bardzo dobra, jeszcze nie pomalowane są pasy, ale droga jest super. Poza tym ważne zmiany polityczne; obecnie w Kenii są dwie partie rządzące, czego jeszcze nie było w historii Kenii. Czasami walczą ze sobą, ale to prawie jak w Polsce. Spotkałam moich znajomych. Mam ich wielu, z czego się bardzo ucieszyłam. Uświadomiłam sobie jaka dużą szansę ma nasza młodzież, może studiować bez większych problemów, a jak ciężko ma młodzież która urodziła się w Afryce. Wchodząc raz do matatu (rodzaj busa) spotkałam chłopaka, który z reklamówką pełną miętowych cukierków zachęcał pasażerów do ich zakupu. W ten sposób zarabiał na opłacenie szkoły i na swoje życie. Tutaj w Polsce dzieci jeżdżą na deskorolkach godzinami, a młodzież w Kenii w tym czasie szuka sposobów jak zarobić kilka shillingów na zaspokojenie podstawowych potrzeb i jak przeżyć dzisiejszy dzień.