„Być misjonarką Afryki? Dlaczego nie ja? – relacja z rekolekcji

W dniach od 14 do 16 lutego w naszym domu miał miejsce weekend powołaniowy „Być misjonarką… Dlaczego nie ja?” Poniżej przedstawiamy świadectwa z tego weekendu.

 

„Każdy z nas szuka swojego powołania, czy to będzie wymarzona praca, czy założenie rodziny albo jeszcze inne – powołanie do zakonu.
Kiedy przyjechałam do Zgromadzenia Sióstr Białych, nie wiedziałam, jak wygląda życie w zakonie. Okazało się, że takie życie jest przepiękne, pełne miłości do bliźniego
i Boga. Siostry szanowały się nawzajem i wykonywały swoje obowiązki z wielką miłością i oddaniem. Opowiadały nam, w jaki sposób odkrywały swoje powołanie
i okazuje się, że czasem trzeba poświęcić dużo czasu, nawet kilka lat, na rozeznanie swojej drogi. Podjęcie decyzji o złożeniu ślubów wieczystych jest bardzo trudne, ponieważ oddajemy całe swoje życie Bogu. Siostry rozmawiały z nami o najważniejszej rzeczy, jaką jest modlitwa i słuchanie tego, co Bóg chce nam przekazać. Poznałam metodę medytacji ignacjańskiej, która polega na rozmowie z Bogiem na podstawie wybranego fragmentu Pisma Świętego. Dzięki tej modlitwie zaznałam pokoju w duszy. Przed przyjazdem do sióstr żyłam w szybkim tempie i nie miałam czasu, aby spokojnie usiąść i porozmawiać z Jezusem, a w tej modlitwie mamy możliwość porozmawiania przez dłuższy czas z Nim i wsłuchania się w to, co Bóg chce nam przekazać.
Poznałyśmy także historię Zgromadzenia. Przez te 3 dni zobaczyłam, jak można żyć blisko Boga i doceniać każdy dzień, który ofiaruje nam Jezus. Każda siostra przekazała mi coś innego, ale to, co jest najważniejsze, to właśnie modlitwa, bez której nie ma powołania. Siostry są niesamowite i tworzą dom, w którym panuje radość, miłość, szacunek. Jeżeli ktoś ma możliwość pojechania na takie rekolekcje, to bardzo polecam, ponieważ możemy zobaczyć, jak wygląda życie zakonne, misyjne, poznać nowych ludzi i – co najważniejsze – spytać Jezusa, czy może jest to powołanie przeznaczone dla mnie. Daję słowo, że każdy będzie miło przyjęty przez siostry
i będzie mógł porozmawiać z każdą z nich na temat powołania, modlitwy oraz tego, jak zacząć lepsze życie z Bogiem.
Bardzo dziękuję, że mogłam przyjechać do tego Zgromadzenia, za każdą poświęconą chwilę oraz szczerą rozmowę na temat powołania.”
Justyna

„Być misjonarką Afryki? Dlaczego nie ja?
Marzenie wyjazdu na misje towarzyszyło mi od około 10 lat. Jednak dopiero w 2019 roku postanowiłam zacząć realizować swój plan we współpracy
z Siostrami Białymi w Lublinie. Decyzja ta podyktowana była pragnieniem pomagania ludziom, przewartościowaniem się pewnych spraw w moim życiu oraz świadomością krótkiej „chwili”, jaką jest nasze życie na ziemi i chęcią dobrego jej wypełnienia. Już od pierwszych spotkań z siostrami czułam
w swoim sercu, że kroczę właściwą drogą, ponieważ te spotkania to przede wszystkim przygotowanie duchowe, czyli to, czego najbardziej potrzebuję. Modlitwa, medytacje, rozmowy po to, aby odkryć i poczuć miłość Boga we wszystkim co nas otacza. Poczuć miłość Boga do mnie. Odkryć miłość Bożą, która jest podstawą bycia dobrym misjonarzem, aby móc głosić ją pośród najbardziej potrzebujących
w krajach afrykańskich i nie tylko. Dawać nadzieję, światło.
Miniony weekend spędzony z siostrami był dla mnie zaskakujący, gdyż zdałam sobie sprawę, że życie misjonarzy, osób duchownych jest mi niezwykle bliskie – poprzez umiłowanie życia w skromności i prostocie, poprzez pomaganie najbardziej potrzebującym, nie tylko pod kątem materialnym, ale przede wszystkim duchowym. Jest to życie w prawdzie, które bardzo mocno współgra ze mną. Życie pozbawione wszelkich masek, fałszu, powierzchowności. W ostatnim czasie zdałam sobie sprawę, że bliskie jest mi świadectwo życia siostry Gosi, która łączy pasję do sztuki plastycznej z życiem duchowym. Jest dla mnie doskonałym przykładem, jak można połączyć dwa umiłowane obszary w służbie innym. W jej świadectwie widzę kawałek siebie… Sztuka, a w szczególności śpiewanie, są mi bliskie od dawna… Od 2017 roku do końca 2018 roku regularnie śpiewałam na mini koncertach dla osób chorych na raka w Szpitalu Onkologicznym w Poznaniu. Miniony weekend był dla mnie także czasem refleksji nad tym, że każdy z nas ma swoją drogę życia i nigdy nie powinniśmy porównywać się do innych ludzi. Chyba że porównanie to jest inspiracją dla nas w celu czynienia dobra. W przeciwnym przypadku powoduje pojawienie się uczucia zawiści, które blokuje nas
w rozwoju. Ważne jest również to, aby całe dobro, którym wypełniamy siebie, przekazywać dalej…
Każdy przyjazd do Lublina sprawia, że moje serce, umysł i oczy coraz bardziej otwierają się na świat. Czuję się tak jakby mojej duszy dotykał sam Bóg. Wiem, że któregoś dnia wyjadę na misję. A już na pewno, że pomaganie innym wypełni moje życie… W ostatni weekend zagościł w moim sercu nieznany mi wcześniej rodzaj spokoju, jakby pocałował mnie sam Bóg… Jestem ciekawa, co dalej przyniesie mi właśnie ta droga… Spokojnie ją obserwuję i będę nią kroczyć – w służbie potrzebującym  Dziękuję każdej siostrze ze Zgromadzenia za serdeczność, jaką mnie obdarzają za każdym razem, kiedy się u nich pojawiam.
Zachęcam każdego, kto czyta ten artykuł, aby zadał sobie pytanie – „KIM JESTEM?”, nie bazując na standardowych odpowiedziach, jak np. „Jestem menadżerem”, „Jestem księgową”, „Jestem lekarzem”, „Jestem sprzątaczką”, „Jestem właścicielem dużej firmy”, „Jestem chrześcijaninem”, „Jestem ateistą”, „Jestem żoną burmistrza” itp. Postaraj się odpowiedzieć na pytanie „Kim jestem?” z poziomu Twojego serca, Twojej duszy.

Człowiek „poszukujący” 
Ewa Portna

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *